REKLAMA
Fabuła
Maciek Chełmicki (Z. Cybulski), młody akowiec otrzymuje rozkaz zastrzelenia sekretarza KW PPR w przededniu zakończenia drugiej wojny światowej. W tym samym czasie poznaje Krystynę (E. Krzyżewska), barmankę w hotelu. Rozdarty między poczuciem obowiązku a rodzącym się uczuciem będzie musiał dokonać wyboru. Tej nocy trwa bankiet z okazji zwycięstwa. Poranek okaże się dla bohatera tragiczny w skutkach.
Kino Charlie
Problemy z ekranizacją
W wyniku obecnej w 1989 r. transformacji ustrojowej w Polsce przeprowadzono rewizję kinematografii okresu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. W związku z tym, zarzucono filmowi Popiół i diament fałszowanie historii. Twierdzono, że reżyser Andrzej Wajda przedstawił w swoim filmie sytuację odwrotną do rzeczywistej, ukazując żołnierzy podziemia jako ścigających komunistów, podczas gdy w rzeczywistości działo się to inaczej. Władze w tamtych czasach miały pewne wątpliwości co do przekazu filmu. Jednak na szczęście udało się przekonać je co do jego ideologicznego przesłania.Zarówno krytycy w Polsce, jak i za granicą uznali jednak Popiół i diament za arcydzieło sztuki filmowej. Aleksander Jackiewicz określił film jako najwybitniejsze dzieło w karierze Wajdy.
Nagrody
1958:- Złota Kaczka – nagroda czytelników tygodnika "Film" w plebiscycie na najlepszy film roku
- Nagroda Międzynarodowej Federacji Krytyki Filmowej FIPRESCI na XX MFF w Wenecji;
- Wyróżnienie brytyjskiego miesięcznika "Films and Filming" za najlepszą reżyserię na XX MFF w Wenecji
- Nagroda Kanadyjskiej Federacji Stowarzyszeń Filmowych na III MFF w Vancouver za "wybitne osiągnięcia w wykorzystywaniu środków ekspresji oraz wysoki poziom techniki filmowej";
- Kryształowa Gwiazda Francuskiej Akademii Filmowej dla Ewy Krzyżewskiej;
- Dyplom uznania na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Ibadanie;
- Srebrny Laur Davida O. Selznicka;
- Nagroda Krytyków Filmowych Niemieckiej Republiki Federalnej;
- Nagroda Czechosłowackich Krytyków Filmowych.
Film wykazuje również gorzką ironię, zwłaszcza w symbolicznej śmierci Maćka na "śmietniku historii". Ironię tę można dostrzec także w kontraście między działaniami głównego bohatera a wykonaniem pieśni "Czerwone maki na Monte Cassino" przez Grażynę Staniszewską. W filmie pojawia się paradoksalna równoległość postaw zarówno Maćka, jak i Szczuki, którzy postawiają sobie za honor wykonanie swojego zadania, pomimo tragicznej sytuacji. Jednym z elementów gorzkiej wymowy filmu jest portret uczestników hotelowego bankietu, który ukazuje różne warstwy społeczne i polityczne, od prezydenta miasta po radzieckich oficerów. Taniec podczas bankietu przypomina chochołowy taniec z "Wesela" Stanisława Wyspiańskiego. Film nawiązuje również do literatury polskiego romantyzmu, zawierając cytat z Tyrtei Cypriana Kamila Norwida, który stanowi tytuł filmu i literackiego pierwowzoru.
PRZECZYTAJ JESZCZE